Ungane på øya
1. I bobla – folket –
Gjekk bort når rollene var spelte,
taus - namnlaus sorti –
Alle hadde eigne prosjekt
når det gjaldt stiar og grenser.
Nokre bygde enda
bruer.
Men andre snikra
gjerder og gjenstridige grinder.
Dei fleste vart gravlagde
heilt ned på auren,
og vart sunge lenge for
medan drøset gjekk om lyse sider.
Andre fekk ikkje slik
handsaming, men vart grove
heilt ned på berget.
Ein la mykje arbeid
i å få kvarandre
i jorda.
Det var nauda
om næring og plass
både her og der -
2.Ei øy,
fråflytta hus,
ein mottspist stol,
dørlaust,
glaslaust –
Utsikt til landet
tvers igjennom ferje
med plass til
svele og kaffi
i buken –
Her har livet
reist med
alt.
Stolen
den
siste som vinka
augevitne og
kjentmann -
3.Ungane som vaks opp her
såg verda utan filter.
Hjarto gapte som
nyklekte starar
Alt tok dei inn. Umettelege
som Atacama-ørkenen,
og med ørkenens stjernenatt
i augo
Dei sprang med bein
avla fram for både berg og
hav
uvørde som sjømenn på
veg frå kveldens siste kneipe
Dei hadde ein snert i orda som
kunne få hestar til å
stegle, og renne
rett inn foreiningssong
og bøn for ungar på
Madagaskar
Stundom styrte dei øyas avdøde skuter
frå ei tilvere som beingrinder på
stranda -
til å segle ut som Hollendre
med ein last av bakbundne
leksar.
Dei leika utan tanke på at
dei kom til å skilje veg
i to kjøn ein dag.
Ikkje før den dagen basketaka
enda kropp mot kropp, som før -
men med ein skilnad,
gnistregn smelte av mellom
auge, munnar og pesande bryst,
og dei sto att med punkterte andlet.,
tømde for heile barndomen.
Augo var utbrende krater og
hender
slong beinlause ved sida når dei
reiste seg
med høy i hår og kle.
Hans Anton Grønskag
Slå på automatisk oppdatering av kommentarer