Håvamål 02 II

II.I

84

På møyar-ord

er uvisst å lite

og på det som kvendi kved.

For på kvervande hjul

deira hjarto var skjapte,

brigd i brjost var lagd.

85

[Aldri ein tru:]

Brestande boge,

brennande loge,

gapande ulv,

galande kråke,

rjotande svin,

rotlaust tre,

svellande våg,

sjodande kjel,

86

Fljugande flein,

fallande båre,

ein-nætt is,

orm ringlagd,

brur-ord under breidsla,

brote sverd,

leikande bjørn

eller barnet til ein konge,

87

Sjukan kalv,

sjølvråden træl,

volve som hugstel,

val nyleg felt.

88

Tru ikkje åker,

som tidleg er sådd,

og ikkje som for snart.

For åkren råder vêr,

og for sonen vit;

det uvist med båe er.

89

Broder-bane,

bortpå brauti møtt,

halvbrunni hus,

hesten spreke

- fåfengd er fole,

om fot brotnar -,

så trygg vere ingen

at han trur på dette.

90

Så er dros i hugen,

ho som dulram leikar,

som ut skal øyk køyre

på isen håle

- tidig tvivetring,

tamd med måte -

eller i stormen stride

styrelaust beite,

eller som om halten på høgfjell

skulle hente reinen.

91

No berrleg eg mæler,

for båe eg kjenner,

brgd hjå gutom òg bur.

Fagraste talen

hev falskaste meining,

og klokaste drosi vert dåra.

92

Fint du tale

og fager gjeve,

vil gjerne ei gjente du vinne,

og venleik lova

hjå ljose møy;

han fær som kan fri.

93

For elskhugen din

ingen mann skal

gjeva deg last og lyte.

Ofte klok mann fell,

der fåmingen stend,

for eit ovfagert andlet.

94

Aldri du leggje

andre til last

det som mang ein mann hender.

Kor klok ein er,

han kan verte dåra

når kjærleik kjem og maktstel.

95

Hugen veit berre

kva som bur hjarta nær,

sjølv fær ein kjenne det svid.

D'er hugsotti verste

for ein vitug mann,

når ikkje med noko han uner.

96

Mang ei god møy,

det merke du kan,

sviksam er imot sveinar.

Eg røyne det fekk,

då den rådkloke drosi

eg freista løynsk å lokke.

Hardt meg hædde

den hugstore møyi,

og ikkje det vivet eg vann.

97

Det eg røynde,

då i røyri eg sat

og drosi hugen drog.

Liv og lyst

var den ljuve møy meg,

endå eg aldri ho fekk.

98

På bolsterkvile

Billings møy

eg solbjart fann i svevn.

Jarls vyrdnad

lite verd meg tottest,

skulle eg møyi misse.

99

"Heller mot kveld

du kome, Odin,

om du vil med møyi mæle.

Ille det vart

om andre munde

slik skam få sjå."

100

Attende eg gjekk

med elskhugs voner,

var reint frå samling og sans.

Trudde eg då

så tryggleg eige

heile hugen til møyi.

101

Andre gongen

gjekk eg til ho,

då var vaktfolki vakne.

Me brennande ljos

og borne kyndlar

dei vettervegen meg viste.

102

Ut mot morgon

att eg kom,

då var salsvakti sovna.

På lega, der før

den fagre sov,

låg no ei bikkje i band.

II.II

103

Vær gjæv imot gjest

og glad ver heime,

alltid vis og varsam;

minnug og målvis,

vil du mangklok heite;

ber gode gjetord fram.

Ein fåming me kallar

den som fått kan tala,

slikt er vesalmanns vit.

104

Jotungubben eg fann,

er no attende komen,

der få ting eg teiande fekk.

Med mange ord

eg mykje til gagn

vann meg i Suttungs salar.

105

Gunnlòd me gav

på gullstolen

drykk av den mæte mjød.

Vesal løn

let eg ho få.

Jo gav me trygt si tru,

ho gav me heile sin hug.

106

Rata-tonni

rudde meg eg,

hardt grjot ho gnog.

Over og under

var jotunvegar,

då gjekk det på livet laust.

107

Det vene eg vann

eg vel hev nøti,

lite den vise vantar,

di at no Odrere

upp er komen

midt i Midgards heim.

108

Uvisst å vita

um eg endå var komen

or jotungarden ut,

um ikkje Gunnlåd,

det gode kvendet,

hadde vorti min sæle ven.

109

Andre dåg

av gjekk rimtussar

te å spørja råd av Hår

i Halli til Hår;

etter Bolverk dei spurde,

um han var berga hjå gudom,

eller Suttung hadde slegi han ned.

110

Ein eid då svor

Odin på ringen,

kven kan hans trygdemål tru?

Suttung han sveik

for skaldedrykken,

og Gunnlåd sårt han grøtte

Håvamål

• I
• II
• III