Gnavlehòl

Langt inne, djupt i Skarefjell-Grunn
seg holar ein Hall av Kopar;
han kvelver irgrøn sin høge Rund
med Glim av glidande Dropar.
Eit Blaa-Skimmer gløser som halvt i Blund.

Det tiklar og siklar og renn og dryp
der rundt i Kræane skùme;
det kvislar kvævt av Firfisle-Kryp;
det gjeng som Geisping i Rome.
Der lyngormen søv med sin Spord i Glyp.

Her inne i løyndaste Myrke-Kraa
sìt Gumle i Tidine lange.
Som turre Tre-Rot han er aa sjaa
med Lemine vridne og vrange.
Um Hausen gror Steinrot og Mose graa.

«Du Gumle gamle i Gnavlehòl!»
kved Haugkall med Mæle skrinne,
«du vakne og mumle ditt Gumle-Maal,
det maa ikkje gaa av Minne.
No Ungdomen kved berre Rask og Raal.»

Da dreg det upp som Klokke til Slag
i Halsen skrukne og turre;
det gnidkar og gneg som Bor og Sag
og mèl som i Katt og Knurre.
Og Gumle-Maal losnar i lange Drag.