Idar Handagard
Hav Takk, du djerve Rudnings-mann
paa tung og steinutt Gard,
du vilde Framgang for ditt Land
og var ein onnug Kar;
du aatte Dug og Viljestaal,
ja, Nebb og kvasse Klo,
og galdt det Landsens Hjartemaal,
daa slo du visst for tvo!
Den norske Aand, som i deg brenn,
han logar heil og klaar,
du saag, det muna smaatt um senn,
traass Strid i tronge Kaar;
du tok ditt Tak i mang ein Kneik,
gjekk traust bak Merket fram,
du stod i harde Vaapn-leik
mot Drykk og Folkeskamm!
Du var ein Hovding - just av deim,
ein fylgjer utan Tvil,
naar dei paa Norsken hivde Stein,
me saag din logne Smil . . .
Slik Offerhug eg sjeldan fann
av godt og gamalt Slag,
vaar Sak nett treng hjaa kvar ein Mann,
ditt varme Hjartelag!
Ja, i vaar gjæve Søne-rad
du svarar fullt ditt Rom,
i tusund Barmar dine Kvad
gjev Kveik og Atter-ljom!
Naar Samlingsdagen eingong renn
lik Morgon yver Fjell,
du nemnest ibland Fagnamenn,
som vilde Norigs Vel!
Slå på automatisk oppdatering av kommentarer