Svolder
Der laag attum Svolder
Øy paa Lur
ein Skog av Master,
av Skrog ein Mur;
Svia-Konungen,
Dana-Drotten,
og Eirik Jarl
var au i Dotten.
— For stødt der Nordmenn
lyt vera med,
naar Noregs Merke
skal hoggast ned.
Og Trygvason visste kje
Ord taa deim.
Han kom ifraa Vendland
og siglde heim,
paa grepa Skutor,
men færre enn mange.
— Og Olav sjølv
styrde „Ormen lange."
Og raustare Menn,
enn han hadde no,
hev Noreg aldri
sendt ut paa Sjo.
Dei seig um Odden.
Og daa dei saag
den Skog og Mur,
som bak Svolder laag,
daa ropte han Olav:
„Lat Segli falla!
Rædde, det skal dei oss
aldri kalla!
Og er dei Tylvti
mot ein — — so visst
me treng dess minder
aa skjota i mist!"
So bar det laust
med det Svolder-Slag,
som dyn i vaar Soga
den Dag idag.
Og Danar og Sviar
hamla tilbaka,
sosnart dei fekk „Ormens"
Tenner aa smaka.
— Men daa so og Jarlen
kom til med si Her,
vart Brodde-Bylgja
„Ormen" for svær.
Og Trygvason høgt
i si Lyfting stod;
og ned under Brynja hans
draup der Blod.
Daa sa han: „Til Dauden
er kvar Mann saka.
Og livande skal dei
meg aldri taka."
— So bykste han med
sine Menn uti Hav.
Og fri, som han livde,
han sokk i si Grav.
|
|
 |